In 2015 deed ik een vision quest van vier dagen en nachten op een berg. Een van oorsprong traditie van de Natives in Noord-Amerika waarbij je door alleen te zijn in de wildernis dichter bij jezelf komt. Aan het einde van de vierde dag stond ik verscheurd van honger en uitputting bovenop de berg. Terwijl de zon door het donkere wolkendek heen brak, brak mijn hart in duizend stukjes. Het besef dat honger en uitputting geen nieuwe gevoelens voor mij waren, maakte me intens verdrietig. Jarenlang had ik mijn lichaam en geest gepijnigd met anorexia en geen bestaansrecht gegeven aan wat ik echt wilde of voelde. Jarenlang zag ik mezelf niet voor wie ik écht was. Ik nam daar een belangrijke beslissing: wanneer ik van deze berg afkom ga ik van mezelf houden.

Een danseres met een geheime tuin aan emoties
Als klein meisje was ik een dromer, een tekenaar en een danser. Steeds opnieuw las ik het boek The Young Dancer op mijn slaapkamer in één adem uit. Ik fantaseerde om later net zo gracieus en vrij te bewegen als het hoofdpersonage. Maar op de middelbare school verdween die droom naar de achtergrond.
Omringd door hard werkende mensen leerde ik dat het halen van hoge cijfers mij erkenning en waardering opleverden. Als ik liefde wil ontvangen, dan moet ik daar hard voor werken. Zo maakten mijn dromen om danseres te worden plaats voor het perfecte meisje waar iedereen trots op kon zijn. Alle onzekerheden, gevoelens en gedachten die zich in mijn puberbrein en lichaam afspeelden stopte ik weg. Ik droeg een geheime tuin van emoties in mij mee, met een sterk verlangen om die te uiten. Maar erover praten had ik vanuit huis niet geleerd en mijn dansschoenen lagen diep verborgen in mijn kast.

Succesvol, hongerig en depressief
Zonder uitlaatklep bleef ik stil en dook in mijn eigen hoofd vol negativiteit. Om maar niets te hoeven voelen gebruikte ik ‘niet eten’ als een obsessieve afleidingstechniek. Terwijl ik steeds hogere cijfers haalde werden de botjes in mijn lichaam steeds meer zichtbaar. Tijdens mijn eindexamen won ik een prijs voor beste student, was ik op mijn dunst en verwachtte ik eindelijk een ultiem gevoel van geluk. Maar ik voelde me het tegenovergestelde: uitgeput, leeg, hongerig en depressief.
​
Leren voelen
Na mijn middelbare school bleef ik worstelen met anorexia, een laag zelfbeeld, weinig zelfliefde en destructieve gedachten. Maar één ding veranderde wel: ik begon weer met dansen. Door te bewegen kwam ik in contact met mijn lichaam. Het dansen zette iets in beweging in mijzelf waardoor ik mij levend en vrij voelde. De prestatiedrang, negatieve gedachten en mijn anorexia liet ik los zodra de energie van beweging door mijn lichaam stroomde, wat mij volledig naar het hier en nu bracht. Stukje bij beetje begon ik weer te voelen en in dans vond ik een manier om daar uiting aan te geven. Wat ik voelde, dat voelde steeds beter!

Dans als mijn medicijn
Ik studeerde en danste een jaar in Madrid en stond mezelf voor het eerst toe om echt van het leven te genieten, zonder aan verwachtingen te voldoen. Op een bankje in de warme Spaanse avondzon, na een energieke hiphoples, bloeide er iets nieuws in mij op: een gevoel van geluk. Ik ontwikkelde zelfvertrouwen en leerde van mijn buik te houden door buikdansen. Ik leerde op een Vipassana retreat dat ik negatieve en positieve gedachten heb, maar ze niet ben. Ik mediteerde, deed aan yoga en schreef dagboeken vol. Maar ondanks dat ik in dans een uitlaatklep had gevonden om mijn emoties te uiten en mezelf door persoonlijke ontwikkeling beter had leren kennen, lukte het nog steeds niet om van mijzelf te houden. Zelfliefde is onvoorwaardelijke acceptatie voor alles wat er is. Jezelf helemaal kunnen omarmen zoals je bent. Volledig voor mijn passie gaan durfde ik niet, want ik vond mezelf niet mooi genoeg en niet goed genoeg om professioneel danseres te worden. Daarom rolde ik na mijn afstuderen het bedrijfsleven in om daar carrière te maken.

Het inzicht dat ik op deze wereld ben om te genieten en te dansen kwam tijdens een ayahuasca ceremonie. Dans is mijn medicijn geweest om vrijheid in mezelf te ervaren en mij weer goed en blij te voelen. Ineens besefte ik dat ik die manier van helen met anderen wilde delen. Er zit namelijk zoveel wijsheid in het lichaam. Het vertelt ons precies wie we zijn en waar we behoefte aan hebben. Door te dansen verbind je het hoofd met de rest van het lichaam en betrek je het lijf in het zoeken naar antwoorden. Door samen te dansen ontstaat er daarnaast ook verbinding met de ander. In dat authentieke contact met de ander leer je heel veel over jezelf. We zijn zoveel meer dan alleen ons hoofd.

Thuiskomen bij mezelf
Ik meldde me aan voor de opleiding dans- en bewegingstherapie. Heel graag zou ik willen schrijven dat toen alles goed kwam, maar er volgde nog een lange ontdekkingsreis met een vision quest en een burn-out als gidsen naar de plek waar ik nu sta. Volledig van mijzelf en van mijn lichaam leren houden is een intens levenspad. Mede door mijn burn-out is het proces naar zelfliefde versneld. Die burn-out, in combinatie met dansen, leerde mij om alles in mezelf te voelen en met liefde te erkennen. Wanneer je jezelf niet erkent onderdruk je heel veel en dat gaat, zoals ik zelf heb ervaren, steeds harder terugdrukken. Nog steeds kan ik streng zijn voor mijzelf. En ik oefen dagelijks om dit op te merken en op zo'n moment juist met zachtheid en met compassie ruimte te geven aan mijn pijn. Alleen door het te erkennen en door te verzachten kan het transformeren in liefde.

Mijn pijn en mijn zoektocht naar heling hebben er toe geleid dat ik dit werk ben gaan doen. Alles wat ik op dit pad heb geleerd en nog steeds dagelijks bijleer deel ik als yogadocent en dans- en bewegingstherapeut met mijn studenten en cliënten. Ik begeleid mensen naar zichzelf, naar wie ze in werkelijkheid zijn. Dat doe ik door de verbinding tussen hun lichaam en geest te herstellen, zodat zij ervaren hoe onvoorwaardelijk mooi ze zijn; ieder op zijn/haar eigen unieke manier.